TAHMÎS
Harun ÖĞMÜŞ Hâlâ mürîd-i râh-ı sedâd olmadın gönül, Cânân önünde tâlib-i dâd olmadın gönül, Hayfâ ki bezm-i dostta yâd olmadın gönül, Erdik bahâre sen yine şâd olmadın gönül, Her yanda güller açtı küşâd olmadın gönül.* Herkes kadeh elinde ve dilber kolunda şen, Pür-neş’e gülsitâna varıp zevk eder iken, Zâhid misâli çille çekip kaldın evde sen, Yer yer serildi gülşene kâlîçe-i […]
Continue reading »