KUL GÖNLÜM…
NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) Bunca mâtem, bunca zulüm var iken, Gülmek sana yaraşırsa; «gül!» gönlüm!.. Başucunda her an ölüm dururken, Ömür tıpkı bir lâhzacık «yel» gönlüm… Aşktan darlanmışsan seni neyleyim, Biraz eğlen, yâre selâm söyleyim, Hicrinden bîzârım ezel böyleyim, Gerçek dost kadrini dâim; «Bil!» gönlüm!.. Sakın gam yükünün hamalı olma! Öfkene kapılıp belânı bulma! Gazeller misâli sararıp solma! Hakikat nûrunu ara; […]
Continue reading »