SON VEDÂ
KÂFÎ (Ekrem KAFTAN)
Saçlarım ağarırken, gözlerim kararıyor,
Gönül hâlâ perişan, hâlâ cânan arıyor…
Kime el uzattımsa ateşle tutup yaktı,
Gözleri gözlerime fânîsin diye baktı…
Ne cânım güldü bir dem, ne gönlüm şâd oldu âh,
Aşkıyla ağladığım bir anda yâd oldu âh…
Güzelin, güzelliğin cümlesi mâsivâdır,
Vuslat, hicran, ıstırap aslında bir hevâdır…
Gönül aşka muhtaçmış, bir kalem kaşa değil,
İsmi göğe yazmalı, bir kuru taşa değil…
Esti nice rûzigâr ve nice bâd-ı sabâ,
Hepsinden bende kalan, «aşk şairi merhabâ»…
Ne bir ümit verdi âh, ne vuslat yetti bir dem,
Cümlesinin mirası, mâtem üstüne mâtem…
Bir yektâ güzel dedim, rüzgârda gazel dedim,
Sevdiğim odur benim, ebed ve ezel dedim…
İşitmeyip âhımı, çoğalttı günahımı,
Eritti damla damla benim harc-ı râhımı…
Fikrimi âfet vuran ekinlere çevirdi,
Dağlar gibi âşıktım, bir nefeste devirdi…
Rabbimin ihtârıdır her kavga, her ıstırap,
Varlığında hayaldir, yokluğunda bir serap…
Kurtarıver Allâh’ım, elemden, gamdan beni,
Hakkıyla haberdar et, ulvî kelâmdan beni…
Yalnız Sen ol gönlümde, hayat ve memâtımda,
Hem dünya Sırât’ımda, hem ukbâ Sırât’ımda…
Kâfî’dir Rabbim bana bunca yıllık kederim,
Sen elimden tutmazsan, başka kime giderim?..
21 Mart 2009