NEFES VER, ÖLMEDEN ÖLDÜĞÜM SEN’SİN!..
Rıfat ARAZ rifat_araz@yahoo.com
Yâ Rab; «gönül» denen aşk dergâhında,
Düşüp eşiğinde, kaldığım Sen’sin!..
Zikreden kalbimin her îzâhında;
Vecd ile hikmete, daldığım Sen’sin!..
Hicrânım diner mi, Sen’de diyârım?
Sen’den, «Sen’i» ister bu âh u zârım!..
Rahmet ver, yeşersin sonsuz baharım;
Her mevsim sararıp, solduğum Sen’sin!..
Görünen «tevhid» mi, şu yedi renkte?
Bin bir tecellin var seste, âhenkte!..
Bahtımı yazdığın, ince mihenkte;
Bir aşkla müptelâ olduğum Sen’sin!..
Nefhanla can verdin, aşk çerâğıma;
Özgeler girmesin, halvet bağıma!..
Nice menzil saldın, nefs otağıma?
Bu seyr u sülûkta, bulduğum Sen’sin!..
Himmet mi, hikmet mi şu keşif, rüya?
Âleme temel mi, «can» denen maya?..
Bildim, bir damlada gizlidir deryâ;
Dalıp bir deryâda, dolduğum Sen’sin!..
Rûhum sır, yol ince, aşk yüküm ağır;
«Bir ömre» umut mu; ar, edep, sabır?..
Her dem «vuslat» ister, bu dinmez kahır;
Nefes ver, ölmeden öldüğüm Sen’sin!..
9 Aralık 2020, Ankara