BELKİ AFFEDER!
ŞAİR : NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) niyazkar@gmail.com
Bilmem insanoğlu niye vefâsız?
Sevgiyi, saygıyı neden yok eder?
Arsızlar yaşarken gamsız, tasasız;
Sevenin günleri hep mihnet, keder…
Dünya bir sahnedir, bizler bir aktör,
Kimi gözler bağlı, basîreti kör,
Şükrünü hakkınca getirmez nankör!
Var olan nimeti etmekte heder…
Çoğu kul huzuru maddede arar,
Kısacık ömrünü boşuna yorar,
Kin, nefret ve öfke akıla zarar;
Masum yürekleri eyler derbeder…
Oysa arta kalan yalnız muhabbet!
Otur yâreninle hoşça sohbet et!
Helâldir cânanla aşk dolu halvet;
Yoksa nefis sana neler emreder…
Gönlünü kimseye verme kiraya,
Şerefini satma sarı liraya,
Çam sakızı merhem olmaz yaraya;
Az olan derdini azdırır gider.
Sabreyle ufacık musîbetlere!
İnanma yok yere hilâf habere!
Kimsenin kalbini kırma yok yere!
Dost bildiğin bile sana kin güder…
Nasihat alan yok âhir devirde,
Türlü hastalıktan kullar revirde,
Niyazkâr yönünü Hakk’a çevir de;
Nice günahını belki affeder!..