UYAN!..

ŞAİR : FECRÎ (İbrahim BAZ) ibrahim.baz@hotmail.com

Bu ne derin uykudur, asırlar geldi geçti,
Ekmeğini el yedi, suyunu eller içti.

Yüz yıl oldu başına vurur, garbın tokmağı,
Bilmez olmuşsun artık, ne solu ne de sağı.

Kaybolmuş istikamet, neresi kıblegâhın?
Çıkmıyor artık sesin, ne figānın ne âhın.

Bir kulak ver kalbine, nerden gelir ilhâmın,
Nifak üflüyor iblis dünya olmuş merâmın.

Din sanırsın gafletten; fırkayı, cemaati,
Bak nasıldı Nebî’ye, ashâbın itaati.

«Bu emir Hak’tan mıdır?» derdi anlamayınca,
Sen hikmet arıyorsun, bâtıl hükmü duyunca.

Bâtıl olan batının, kanmışsın cilâsına,
Müptelâ olmuşsun hem bencillik belâsına.

Kır artık zincirlerin, yetmez mi bu esâret!
Kalmadı mı bir nebze, ecdâdından cesaret!

Yakışır mı hiç sana sessizce durup sinmek!
Mâverâ yolcusuyken sefâleti giyinmek.

Ecdâdın fâtihandır, yanı yatak görmezdi.
Gönle köprüler kurdu, atâleti sevmezdi.

Şimdi senin omzunda, sürdür bu yürüyüşü,
Eyyûb el-Ensârî’nin İstanbul’daki düşü.

Yeryüzü mescidindir mavi gökler kubbesi,
Kıyam eyle yükselsin; «Allâhu Ekber» sesi!