GAZEL
ŞAİR : Melda ÖZATA
Ummanlarında gönlüm her zerresinde bir sal,
İnsan için şifaymış insan yutan şu kumsal…
Şaştın değil Meldâ, şaştın nasıl kader bu?
Çalkantısında bir ses var sanki, oysa tellâl…
Sevdâ şehîd ederken kuşlar gibiydi gönlüm,
Yutmuştu sanki boşluk, dilsizdi sanki ahval…
Çırpıntısıyla gönlüm bir hoştu çâresizdi,
Enkazlarında kalmış gül gül yaraydı al al…
Yazgım bu muydu sürmüş gitmiş yabancı her yer?
Arz eyliyor şu gönlüm darman dağındı dal dal…
Hiç içmedim suyundan umman, susuzdu gönlüm
Sevdâ hazin susuzluk, bir hoş şifâya meyyal…
Vezni: müstef’ilün / feûlün – müstef’ilün / feûlün