GĀLİPÇE ZÂTINA HOŞ BAKMAYI BİL!
Şerife Şule TESLİMOĞLU serifeteslimoglu00@gmail.com
Mihnet rüzgârında gazel olmadan,
Rûhun, kafesinden salınmaz gönül!
Dert sermayesiyle kesen dolmadan,
Çile sarayına, alınmaz gönül!
Dünyanın yükünü koymadan yere,
Boyun eğmedikçe hükm-i kadere,
Tutmadan başını yağan kedere;
Bereket mayası çalınmaz gönül!
Yûnus’u okuyup anlamadıysan,
Mevlânâ «ney»ini dinlemediysen,
Seherde; «Hû!» deyû inlemediysen;
Mârifet bahrine dalınmaz gönül!
«Vesîletü’n-necât» ruhlara çâre,
Fuzûlî «Su» ile vardı «O» Yâr’e,
Dolaşıp durursan böyle âvâre;
Nâbî gibi «na‘t»la kalınmaz gönül!
Dünya, âlemlerin içinde bir cüz,
Döndükçe halk olur gece ve gündüz,
Fânî olan için, ne üzül ne üz;
Bâkî’yi bilmeyen, bilinmez gönül!
Bir düşün; ne yaptın bugün «Hak» için,
Sordun mu şu kısa hayatın niçin,
Karşına çıkınca «o gün» geçmişin;
Tek sahnesi bile silinmez gönül!
Nefes alıyorsan, vakit geç değil,
Beş vakit namazla, huzurda eğil,
Gālip’çe zâtına hoş bakmayı bil;
Had bilmeden Âdem olunmaz gönül!
Şûle, sıkı tutun kalem asâna,
Mevlâ’nın en güzel ihsânı sana,
Sevda mürekkebin sun kana kana;
Bu dem aramakla bulunmaz gönül!