GÖNÜL MÎRÂCI
ŞAİR : NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) niyazkar@gmail.com
Nasip olsa bana gönül mîrâcı,
Seyre dalsam doyunca mâverâyı…
Bu mekânda kim değil ki kiracı?
Her kul bekler vâdesince sırayı…
Gönül kırılgandır, nârin mi nârin…
Ara bul dostlarda, var mıdır yerin?
Sırrına kim vâkıf olmaz ki yârin,
Görsen şaşırırsın akla, karayı…
Vefâ sevenlerde aranan husus,
Aşk için yanmaksa, âşığa mahsus.
Ya hayırlı bir şey söyle! Yahut sus!
Cânanla yok yere, açma arayı…
Ömür dedikleri bir «sırlı varak»,
Bazen bolca rahmet, bazen de kurak…
Ölüm her yaş için, sanma çok ırak;
Ânîden yıkılır dünya sarayı…
Vakit varken amelini has eyle!
Övünme malınla, mevkinle öyle!
Hakk’ı temsil eyle, hakikat söyle!
Yak zulmeti yok eyleyen çırayı!..
Nefsini yüceltip, yüksekten uçma!
Beşerî sevgide aşırı kaçma!
Kadir bilmezlere sırrını açma!
Her an azdırırlar küçük yarayı…
Rûhumuz diridir, çürüyen beden,
Ötede bekleşir, hep önden giden.
Vâdeler dolunca hazırdır «neden?»
Kimse ebet mekân tutmaz burayı.
Baş tâcım Kur’ân’dır, rehberim Nebî!
Ardından halefler, nice sahâbî…
Niyazkâr, matlûbun cinansa tabî;
Gayret et, takvâyla öde kirayı…