KIRMIZI KARANFİLİ ÖLÜMÜN!
ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Yeni doğanların çığlıklarında,
Kundakları en saf dili ölümün…
Gizlenirmiş kalbin tık-tıklarında,
Rüzgârında can kandili ölümün…
Neşemize hüzün, acı katarken,
«Yok» dediler hiç tatili ölümün…
Hayat denizinde kulaç atarken,
Ya nûrmuş ya nâr sahili ölümün…
Ömrün baharında, kışında durur,
Yakamızdan tutan eli ölümün…
Bir taze mezarın başında durur,
O kırmızı karanfili ölümün…
İnsan ki ölmeye bahane arar,
Ağrı-sızı baş fâili ölümün…
Düşüncesi bile idrâki yorar,
Ziyan etti; kim gafili ölümün…
Öpüp kokladıkça kurur dudağı,
Hediyesi yâr mendili ölümün…
Taşa çalsan keser sabır bıçağı,
Teslîmiyet İsmail’i ölümün…
Nefsinizi gözyaşıyla ıslatın,
Kapımızda Azrâil’i ölümün…
Ah, vakti gelende dosta vuslatın,
Ne güzelmiş ey Sevgili ölümün!..