BİR NÛRA GARK OLDU DEVRÂNIM BENİM!..
ŞAİR : Rıfat ARAZ rifat_araz@yahoo.com
Tövbe-i nasuhla döndüm kapına;
Aşkınla can buldu iz‘ânım benim!..
İdrâkim yeter mi eşsiz yapına?
Nefsimde kuruldu mîzânım benim!..
Seyrine «aşk» dedim ateşin, buzun;
Maksûdu Sen oldun derin sonsuzun!..
Nûruna kapıldım Levh-i Mahfûz’un;
Özümde kalmadı dermânım benim!..
Yâ Rab, kudretinle yanar çerâğım;
Vecd ile deryâya döner kaynağım!..
Her mevsim dökülür ömür yaprağım;
Adınla titreşir vicdânım benim!..
Emeli, aşk imiş cevr ü cefânın;
Bahtına düşmüşüm ahde vefânın!..
Çilesi bende mi doldu safânın?
Her nefes incelir irfânım benim!..
Ömrümü hasrettim bir hoş ikbâle;
Gördüm ki kulluğum gelmez ihmâle!..
Kim düşer düştüğüm ince melâle?
Ezelde yazıldı fermânım benim!..
Bu aşk, Arş’a saldı vuslat izimi;
Gönül dergâhına serdim özümü!..
Yâ Rab, tâ Elest’te duydum sözümü;
Bir nûra gark oldu devrânım benim!..
4 Temmuz 2015, Ankara