BİZİM MAHALLE!
ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Yılların ardından zaman konuştu,
Beni hüzne saldı bizim mahalle…
Gecekondu apartmana dönüştü,
Hayallere daldı bizim mahalle…
Hayra yorulmuyor böyle bir rüya,
Asıl güzelliği unuttu hülya,
«Huzurum kalmadı, batsın bu dünya»
Taçsız bir kraldı bizim mahalle…
Sokakları vardı iğde kokulu,
Sîmâlar bilirim hayat okulu,
Öfkesine yenik, her dem duygulu,
Ustura Kemal’di bizim mahalle…
Avlusu, bahçesi küçük evlerin,
Yitip gitti gölgesinde devlerin,
Ey çocuklar, hâtıralar ses verin!
Çığ altında kaldı bizim mahalle…
Bu düzenle bitmeyecek hesabım,
İlâçlarla tavan yaptı âsâbım,
Hani nerde bakkal, manav, kasabım?
Komşular bunaldı bizim mahalle…
Selâmsız, sohbetsiz nesline yanar,
Tarihe bakar da aslına yanar,
Bir eğreti balkon, saksıda çınar,
Kafeste kartaldı bizim mahalle…
Payına hep deprem düştü, sel düştü…
Zihinlere dertler, kurtlar üşüştü,
Yeri geldi yoksulluğu bölüştü
Umuttu, moraldi bizim mahalle…
Her konuda biraz şekil yaptılar,
Kelin perçeminden kâkül yaptılar,
Yataydan, dikeye nakil yaptılar,
Kardeş beytülmâldi bizim mahalle…
Aslında mesele çok uzun boylu,
Ne şehirli olabildi ne köylü,
Modaya kapıldı düğünlü-toylu,
Davul, zurna çaldı bizim mahalle…
Ah, anne şefkati, baba ocağı,
Çuvallara doldu bulguru, yağı,
Vefâlılar yakın eder ırağı,
Kimine masaldı bizim mahalle…
At nalından kapımıza nazarlık,
Kırmızı etiket çağdaş pazarlık,
Aman gözden uzak olsun mezarlık,
Şaire melâldi bizim mahalle…
Bir mikrop bulaştı adı frengi,
Tepetaklak müslümanın âhengi,
Hocam mor değil mi ineğin rengi?
Neyi kaça aldı bizim mahalle?..