HÜZNÜN RENGİ!
ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Gurbette bir nesil ziyan oluyor.
Ne gören var, ne de duyan oluyor.
Yavrular yuvada sevgi dilensin,
Anne «iş»te, özgür bayan oluyor!
Sapı bizden baltaları hiç sorma,
Bir güzel gözünü oyan oluyor.
Bir araya gelmedikçe; düşmanlar,
Oyunun adını koyan oluyor.
Ârafta bir gençlik ne yana gitsin?
Bunalıp canına kıyan oluyor.
Oğlandan hayır yok, kız ayrı âlem,
Bir kahır ki, ciğer büryan oluyor.
Sevdamızın Türkçesini unutmuş,
Ah, hüznün rengine boyan oluyor.
İsmi kalmış dedesinin verdiği,
Devletlinin sözü; «Dayan!» oluyor.
Dumûra uğramış mahrem duygular,
Ne varsa ağyâra beyan oluyor.
Yakanı bir kapsın yabanın çarkı,
Ayağı çirkefe kayan oluyor.
Mezara kadardı ninemde vefâ,
Bir anda ahdinden cayan oluyor.
Bıçak açmaz babaların ağzını,
Sanma ki büyüğü sayan oluyor.
Zulmetin zehrini içen dimağlar,
Ecdadını sokan çıyan oluyor.
Bir sarışın; kilisede nikâh var,
Artık papaza da uyan oluyor.
Haramları gelin gibi süsleyip,
Îmânı sîneden soyan oluyor.
Bu kederin, gözyaşının sebebi,
Rûhu açken, nefsi doyan oluyor.
Hayâsızlık gökdelenler boyunca,
Nuh tufanına denk tuğyan oluyor.
Düşündükçe korku, azap verse de,
Yarın ki manzara ayân oluyor.
Hâne vîran, besmelesiz, selâmsız,
Lokmayı paylaşan şeytan oluyor.
Herkes odasında bir dünya kurmuş,
Muhabbetsiz gönül giryan oluyor.