YÜZAKI DERGİSİ – YÜZAKI YAYINCILIK
Muhteşem Bir Mâzîden İhtişamlı Yarınlara…
Abdullah Mesud HIDIR mahidir@gmail.com İmam Ebû Yûsuf, 731 yılında Kûfe’de doğdu. Zorluk ve sıkıntılar içerisinde büyüdü. Çocukluğunda bir yandan hayatın sıkıntılarına göğüs gererken, diğer yandan ilme yöneldi. O devrin ilim ve fikir merkezi olan Kûfe’de başta Ebû Hanîfe olmak üzere birçok âlimden ders aldı. Aklı, zekâsı ve kuvvetli hâfızasıyla fıkıh ve hadis ilminde derinleşti. Daha sonra kadılık vazifesine tayin oldu. […]
Continue reading »
YAZAR : Doç. Dr. Harun ÖĞMÜŞ ogmusharun@yahoo.com Ebû Ubeyd Muhtâr es-Sekafî (ö. 67); Kerbelâ fâciasından sonra doğan boşlukta Mekke’ye ve İslâm dünyasının birçok yerine hâkim olan Abdullah bin Zübeyr’in (ö. 73) yanında hizmet ederken, onun tarafından Kûfe’ye vali olarak gönderilmişti. Ancak o, vazifesini başka maksatlar için kullanılmaya elverişli gördü. Kûfe’ye varır varmaz insanlara Hazret-i Hüseyin’in (ö. 61) öcünü almak için […]
Continue reading »
YAZAR : Abdullah Mesud HIDIR mahidir@gmail.com Hazret-i Ali -radıyallâhu anh-, 600 yılında Mekke-i Mükerreme’de doğdu. Peygamber Efendimiz -sâllâllâhu aleyhi ve sellem-’in amcasının oğlu, damadı ve dördüncü halîfesidir. Çocukluğunda hiç puta tapmadığı için «Kerremallâhu vechehû» yani «Allah yüzünü mükerrem kılsın, şereflendirsin.» duâsıyla anıldı. 10 yaşlarındayken İslâm ile şereflenen Ali -radıyallâhu anh-, hicrî 2. senenin son ayında Hazret-i Fâtıma ile evlendi. Hazret-i […]
Continue reading »
YAZAR : Abdullah Mesud HIDIR mahidir@gmail.com Ahmed bin Hanbel, 781 senesinde Bağdat’ta doğdu. Babası o küçükken vefat edince yetişmesi ile annesi ilgilendi. Eğitim yaşına geldiğinde, zamanın en önemli ilim merkezlerinden biri olan Bağdat’a gitti. Hâfız olduktan sonra, İslâmî ilimleri devrin hocalarından tahsil etti. Ciddiyeti, takvâsı, sabrı, metânet ve tahammülü ile akranları arasında hep kendini belli etti. Basra, Kûfe, Mekke-i Mükerreme, […]
Continue reading »ŞAİR : M. Faik GÜNGÖR m.f.g.023@hotmail.com Her dakika, her saat Kerbelâ soluyorum. Zikredilince adı, zor-belâ soluyorum. Kanım sıçrar tepeme, dönerim çağlayana, Andıkça Hüseyin’i hasretle doluyorum. Fâtımatü’z-Zehrâ’nın kutlu emânetini, Yalnız bıraktık çölde, saçımı yoluyorum. Peygamber torununa kılıç sallayan elin, Gölgesini gördükçe başka hâl oluyorum. Geçince isimleri lânet Şimir, Yezîd’in, Sancı siner sîneme, nefessiz kalıyorum. Ehl-i beytin terine muhtaç iken kâinat, Kanı […]
Continue reading »