GENE HİÇBİR ŞEYİ, TAM EDEMEDİM…

Osman TAŞ osmantas909@gmail.com

 

Bir ömür harcadım yalan dünyaya,

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…

Çile çektim, bel bağlayıp hülyaya,

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…

 

Okullar bitirip diploma aldım,

Nice mal-mülk, makam sahibi oldum,

Bir hayli zâhirî bilgiye daldım;

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…

 

Denizleri geçip, dağları aştım,

Bir Leylâ uğruna çöller dolaştım,

Sayısız mecâzî aşklara düştüm;

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…

 

Bâkîyi unutup, fânîyi seçtim,

Nefis istedikçe, hep yiyip içtim,

Sahte zevkler ile kendimden geçtim;

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…

 

Sonunda evlenip, bir yuva kurdum,

Mutlu olmak için çok emek verdim,

Babalık, dedelik, hazzına vardım;

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…

 

Anladım ki âciz, miskin, bir kulum,

«Hay»dan gelip «Hû»ya gidermiş yolum,

Bir baktım, kapıya dayanmış ölüm;

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…

 

Peşinden koştuğum, serapmış meğer,

Ona gönül veren harapmış meğer!

Osman’ım son durak türapmış meğer;

Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…