GENE HİÇBİR ŞEYİ, TAM EDEMEDİM…
Osman TAŞ osmantas909@gmail.com
Bir ömür harcadım yalan dünyaya,
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…
Çile çektim, bel bağlayıp hülyaya,
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…
Okullar bitirip diploma aldım,
Nice mal-mülk, makam sahibi oldum,
Bir hayli zâhirî bilgiye daldım;
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…
Denizleri geçip, dağları aştım,
Bir Leylâ uğruna çöller dolaştım,
Sayısız mecâzî aşklara düştüm;
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…
Bâkîyi unutup, fânîyi seçtim,
Nefis istedikçe, hep yiyip içtim,
Sahte zevkler ile kendimden geçtim;
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…
Sonunda evlenip, bir yuva kurdum,
Mutlu olmak için çok emek verdim,
Babalık, dedelik, hazzına vardım;
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…
Anladım ki âciz, miskin, bir kulum,
«Hay»dan gelip «Hû»ya gidermiş yolum,
Bir baktım, kapıya dayanmış ölüm;
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…
Peşinden koştuğum, serapmış meğer,
Ona gönül veren harapmış meğer!
Osman’ım son durak türapmış meğer;
Gene hiçbir şeyi, tam edemedim…