İTİRAF

Kemal AKGÜL kemalakgul1903@gmail.com

Ya ifrattayız ya tefrit,

Ortasını bulamadık.

Bazen melek bazen ifrit,

Sade, insan olamadık.

Dünya ortaya serilmiş,

Türlü nimetler verilmiş,

Haramlar engel gerilmiş;

Helâlini dilemedik.

Bozulmasın diye rahat,

Kulluğu unuttuk; heyhat!

Boyun eğer tüm mahlûkat,

Ondan ibret alamadık.

Duvara astık Kur’ân’ı,

Zulmet kapladı her yanı,

Kururken fikir fidanı;

Okuyarak sulamadık.

Gezdik, tozduk, hava attık,

Yedik, içtik, keyif çattık,

Türlü günahlara battık;

Bir gün masum kalamadık.

Nimet gelince övündük,

Elden gidince dövündük,

«Ben!.. Ben!..» diyerek avunduk;

Sabrı, şükrü bilemedik

Hep kullandık çuvaldızı,

İğne batırmadık bazı,

Nefis yaptığından râzı;

Ona çelme çelemedik.

Îmandan, ahlâktan fire,

Verince değişti töre,

Dağıldık göz göre göre;

Kendimize gelemedik.

Aklı örtmüş; içki, kumar,

Mâneviyat tam târumar,

Konuştur; cenneti umar;

Bu tezatı silemedik.

Oruç gelir dayanamaz,

Fecirlerde uyanamaz,

Farz olan beş vakit namaz;

Erteledik kılamadık.

Ne yazık ki böyle ahval,

Ayan beyan bozuk minval,

Her kafada ayrı maval;

Aynı telden çalamadık.

Akgül’ün budur dileği,

Sevgiyle doldur yüreği,

İnsan olmanın gereği;

Muhabbetle dolamadık.

Güzel insan olamadık.