GÜN GELİR, ANSIZIN SÖNER BU DÜNYA!
Zahit GENÇ genczahit@gmail.com
Yıllar su misâli akıp giderken,
Nefis belimizi büküp duruyor,
«Bu gün mü, yarın mı?» olacak derken;
Kaderse ağını her gün kuruyor!
Durmadan yol alır ömür treni,
Kim bilir ne zaman durur bilinmez!
Ölümdür bu ömrün bir tek freni,
Gidenler bilir ki geri gelinmez!
Kimi bulmak ister altın madeni,
Kimi arzu eder hakkı bulmayı,
«Aratır» derler ya, gelen gideni;
Kimi beceremez insan kalmayı!
Kim bilir ne zaman biter bu rüya,
Sorarsın kendine, dostlarım hani?
Gün gelir ansızın söner bu dünya,
Anlarsın o zaman bu hayat fânî!
Ah! O çaresizlik büker belini,
Bakarsın boşluğa, «melül ve mahzun!»
İstersin ki bir dost tutsun elini;
Anlarsın farkını, sonla sonsuzun!
Kurtarmaz insanı gelgeç sevdalar,
Gafilce bir hayat nefsine zulüm,
Ukbâda sultanla birdir gedâlar;
Nasip et ey Rabbim «îmanla ölüm!»