SOLAN YÜZÜM, TENDE KÖZÜM KÂŞGÂR’IM!
GÜNBEYLİ (Mahmut TOPBAŞLI) mahtopbasli@hotmail.com
Ey rûhumun ikizi, ey çilenin toprağı!
Yüreğimden dilime taşan sözümsün Kâşgâr
Kadîm Türklük yurdunun savrulan son yaprağı,
Çaresizlik içinde solan yüzümsün Kâşgâr!
Yıllardır zulümlerle kan tükürür her seher,
Kışlarını yitirdik, baharı kıştan beter,
Uygur’un uygar yolu kalbim senle beraber;
Çilen kalbimde saklı iki gözümsün Kâşgâr!
Her günün asra bedel, yolda ipeğin solmuş,
Gök bayrak düşmüş elden, toprağına kan dolmuş,
Nice acılar ile hürriyetin kaybolmuş;
Sen ağlarken gülemem, çünkü özümsün Kâşgâr!
Özbek, Tatar, Kırgız’la sensin doğu Türkistan!
Göçlerle boşalmayan, bize ebedî vatan,
Toprağın altı için üstte zulüm yaşayan;
Dünyadaki yangınım, tende közümsün Kâşgâr!
Özgürlüğü uğruna, zulme göğüs gerensin,
En vahşî işkenceye, özüm senle dirensin,
Ben gözyaşı dökerken, orda can veren sensin;
Destanlara sığmayan yiğit pozumsun Kâşgâr!
Seni İstanbul ile bir tutarım bilirsin,
Mazlum sözünü duysam, aklıma sen gelirsin,
Yeşim taşı yüreğin, kaç asırdır ölürsün;
Taklamakan Çölü’nde uçan tozumsun Kâşgâr!
«Dik dur, sakın eğilme!» derim de elim ermez,
Hür dünya kör ve sağır, senin hâlini görmez,
Bu zulmün saltanatı, sonsuza kadar sürmez;
Seninle sınandığım alın yazımsın Kâşgâr!