MEVLÂNÂ-5 HATAYI ÖRTEN GECE
M. Faik GÜNGÖR m.f.g.023@hotmail.com
Yâr’a yazdıklarını neyle süzdü Mevlânâ.
«Ne olursan ol da gel!» güzel sözdü Mevlânâ.
«Göründüğün gibi ol ya da olduğun gibi»
İçi ile dışı bir, tende özdü Mevlânâ.
«Hatayı örten gece», öfkeye düşman ölü,
Olmak için çabaydı; fikir, feyzdi Mevlânâ.
Dil gönül perdesidir, hidâyete giden yol,
Bu yol yolcularına, şaşmaz izdi Mevlânâ.
Tevâzûda toprağı, misal edinenlere,
Kalbiyle bakagelen, gören gözdü Mevlânâ.
Dönerken ekseninde, elinde semâzenin,
Hak’tan halka sunulan, sırda cüzdü Mevlânâ.
Ayak dibine alıp, hevâ ile hevesi,
Nefs denen ejderhâyı, yakan közdü Mevlânâ.
«Yaratılanı sevdi, Yaratan’dan ötürü»
Dört mevsimin içinde bahar, yazdı Mevlânâ.
Tövbenin hamuruyla pişmeye çalıştı hep,
Sâdıklar dergâhında, aşkta hazdı Mevlânâ.
«Kendisini kar gibi, yıkadı kendi ile»
Vahyin tarif ettiği doğru, düzdü Mevlânâ.
Fark edip hiçliğini tutuşturdu «ene»yi,
Karanlıktan güneşe, dönen yüzdü Mevlânâ.