ÖLÜM IRMAĞI
Kemal AKGÜL kemalakgul1903@gmail.com
Ey insanlar! Kulak verin sözüme,
Dünyada yaşayan mutlaka ölür.
Kader gözlüğünü taktım gözüme,
Gördüm ki ne varsa olacak olur.
Doğarak dünyaya dökülür insan,
Dünya değirmeni öğütür onu,
Ne kadar bağlansa kalamaz inan;
Kabir kapısından geçmektir sonu.
Hani ecdâdımız, hani babalar,
Hepsini götürmüş ölüm ırmağı,
Engel tanımıyor, boşa çabalar;
Acıya çevirir tatlı damağı.
Hani taştan saray yapan Âd, Semûd,
Dünya sahnesinden silindi gitti.
İlâhlık taslayan Firavun, Nemrud,
Ölüm onları da perişan etti.
Giden gelmez, sanki uykuya dalmış,
Kabirde kendini dinlendiriyor.
Evleri yıkılmış ıpıssız kalmış,
Yurdunu köpekler şenlendiriyor.
Sakın onlar gibi gaflet etmeyin!
Şimdi durumları «ah ile vah»tır.
Dünyalık peşinden koşup gitmeyin!
Her şey fânî, bâkî olan Allah’tır.
Dünya aynı dünya, insandır yalan,
Büyük küçük seçmez, göçen göçene,
Akgül’e de olur herkese olan;
Kapanır gözleri, bağlanır çene…