ÖZÜMDE, «KÖZ» OLDU HASRETİN SEN’İN!..

Paylaş;

Facebook

Twitter

Pinterest

Rıfat ARAZ rifat_araz@yahoo.com

Yâ Rasûl, yâ Nebî, Ravza’na geldim;
«Dost» ile ne hoştur, halvetin Sen’in!..
Kesrette yol açtın, vahdeti buldum;
Sevr ile yeşerdi, hicretin Sen’in!..

Sen; a Fahr-i Âlem, a «Tevhid Gül»ü;
Vahiyden mi aldın hoş tevekkülü?!.
Sen’inle, aştıkça her bir müşkülü;
Bağrımda dil açtı, hikmetin Sen’in!..

Her «Tâif» dedikçe, ağlar dileğim;
Bedir’den yükselir Arş’a meleğim!..
Uhud’da sızlarken, şu kor yüreğim;
Kâbe’de, nur saçar saffetin Sen’in!..

A saf yıldızlara, ışık saçan «Nur»;
Bildim ki Sen’dedir, o sonsuz huzur!..
A susuz çölleri, yeşerten yağmur;
Mahşerde nefes mi, himmetin Sen’in?..

Nûruna, pervâne olmuş bu gönül;
Cezbenle tutuşur, yanar tahayyül!..
Sen a âlemlere rahmet olan «Gül»;
«Dost» ile vuslat mı, rihletin Sen’in?..

Sen’i, has «Habîbi» eyledi Sübhân;
O’nu tesbih eder, şu kevn ü mekân!..
Bu yolda neylesin his, akıl, iz‘an?
Özümde, «köz» oldu hasretin Sen’in!..

Ankara