AŞKIN VURDUĞU ŞEHİDLER…

Servet YÜKSEL servety@t-online.de

 

Onlar; gerçek pehlivan, kullukta yiğittiler…
Onlar, sözün gülcesi «hâl» ile eğittiler…

Sonsuzluğa yürürken Habîb’in izlerinde,
Dara çekseler şer’-i şerifte sâbittiler…

Çağın unutkanlığı kalplerin ızdırabı,
Esmâların sırrında nefsi adam ettiler…

Sükût deryâlarında, sohbet meclislerinde,
Ayaklara dolanan ham aklı öğüttüler…

Dağları taşımaktan, omuzlarımız çöktü,
Bir hüzünlü tebessüm, bir nurlu ümittiler…

Dünya serseme döndü, hodgâmların elinde,
Bencillik vadisinde hep vefâ dağıttılar…

Gönül yaylalarında, açan çiçekler solmaz,
Sürüsünden habersiz çobanları güttüler…

Dâim büyük huzurda, vakar âbideleri,
Her telâştan âzâde, süzülmüş vakittiler…

Bil ki eteklerinden hep iyilik dökülür,
Kötülüğe açılan kapıya kilittiler…

Zümrüd ü ankāların kanatları edepten,
Vuslat burcunda, aşkın vurduğu şehittiler…

Merhamet gözyaşları, insanlık için akar,
Kibirden, kinden uzak, sevgiyi damıttılar…

Hasret rengi gözlerle, göklerin tenhasında,
Gecenin büründüğü esrâra şahittiler…

Ey gariban Servet’im, gurbet ellerde kaldın!
Onlar, güzel atlara binip binip gittiler…