İÇİMDEKİ ÇOCUĞUN DÜNYASI!
Servet YÜKSEL servety@t-online.de
İçimdeki çocuğun dünyasını özledim,
Gayri kervan geçmeyen yollar beni götürür.
O saf sevgi, merhamet deryâsını özledim,
Bir ev ki sedirinde edep, vakar oturur.
O nur yüzlü nineler, ak sakallı dedeler,
İrfan çiçeklerimiz, yemiş dolu bağdılar.
Şehirler çağırınca, çekilince perdeler,
Masalları da alıp Kaf Dağı’na ağdılar.
Gecesi koyu sohbet, sabahı kuş sesleri,
Dalı, yaprağı huzur asırlık çınardılar.
Sabra, şükre beleyip hırsları, hevesleri,
Yaraları sardılar, kalpleri onardılar.
Amcalar yeğenlere kaşlarını çatanda,
Kanatları altında yaramazlığın tadı.
Çat kapı gelinirdi güneş doğup batanda,
Yıllar var ki sofralar misafire susadı.
Afacan hayallerin elinden kim tutacak?
Paltosunun cepleri şeker, sakız, balondur.
Çocuklar apartmanda, oyunu unutacak!
Ey küçük, şiirime gel bir öpücük kondur.
Heyhat, kalabalıklar bencilliğin yalnızı,
Akrabalık, komşuluk hüznüm, melâlim oldu.
Kime sorsam sükûtu, memleket kadar sızı,
Yokluğu paylaşanlar varlıkta zâlim oldu.
Bu kocaman yürekler toruna hasret şimdi,
Eşyanın işgalinde odalar buz kesiyor.
Uzaklar şöyle dursun, yakınlar gurbet şimdi,
Gönül ufuklarında bir gariplik esiyor.