YORUYOR BENİ…
ŞAİR : Abdullah GÜLCEMAL abdullah_gulcemal@hotmail.com
Ahmak arkadaşın, vefâsız dostun,
Lüzumsuz sorusu, yoruyor beni…
Yıllarca yurdumda her gün, her saat,
Çalan yem borusu, yoruyor beni…
Küfrün karşısında eğik başların,
Boğumu kıdemli geyik başların,
Ayağa dolaşan büyük başların;
Ölüsü, dirisi; yoruyor beni…
Hasta olur; şurup görse, hap görse,
Balta olur, takılacak sap görse,
Çıkar için; çevre görse, çap görse;
Yamulan birisi, yoruyor beni…
Şu dünya döndükçe, dönen dönekler,
Şu deli danalar, uyuz inekler,
Kovanda kurultay(!) yapan sinekler;
Yabanın arısı, yoruyor beni…
Localarda cübbe giyen mikrobun,
Özümü, ömrümü yiyen mikrobun,
Mikrofonda «barış» diyen mikrobun;
Ufağı, irisi yoruyor beni…
Aç öl ama; ne dilendir, ne dilen.
Unutulmaz bu millete edilen…
İki ıslık, bir kavalla güdülen,
Menhuslar sürüsü, yoruyor beni…
17 Temmuz 2018