AHVÂL-İ BEYAN
ŞAİR : İbrahim ŞAŞMA ibrahimsasma@hotmail.com
Yanmaya geldim Mekke, düşmeye geldim aşka!
Kurtuluşum yok benim, Hak rahmetinden başka…
Açmış avuçlarını, aşk da bekliyordu, yâr da,
Leylâ’sına kavuşmuş Mecnun gibiydim orda…
Ben yeniden bilendim, ömrüm ona râm olsun!
Ondan gayrı her sevda, gönlüme harâm olsun!
Güvercinler konuşur; dağda, taşta dil var da,
Lâl kesilmiştim o dem, suskun gibiydim orda…
Yaratan’a itaat, her mü’minin mihengi,
Kum çölünde bulmuşum, yeminle yedi rengi…
Gözlerinde adâlet, bırakmaz beni darda,
Ömer’in bakışına, meftûn gibiydim orda…
Ümmetin gözlerinden, dökülen yaştır Mekke,
İsmail’in teslimi; boyundur, baştır Mekke.
Bunca sene o beni, yaktı nefsi bir nârda,
Kör şeytana sıkılan, kurşun gibiydim orda…
Kâbe’nin mihrabından zuhur ederken nûr,
Omzumda bir dost eli, sanki Bilâl dokunur.
Muhabbetin nârında kavrulurken bir korda,
Her yanışım şükürdü, memnun gibiydim orda…
Meğer Aslı yalanmış, Kerem boşuna yanmış,
Gönlüm kırk yıl uyudu, şimdi yeni uyanmış.
Dürr-i yektâ mübârek ayağını basar da,
Bir tek çakıl taşına vurgun gibiydim orda…