SEN’İN SÂYENDE
ŞAİR : SEYRÎ (M. Ali EŞMELİ)
Yâ Nebî, kulluğun ne büyük mevkî!
Allâh’a öyle bir Habîb oldun ki;
Bülbül oldu konuşanlar Sen’inle,
Güle döndü Sen’i dinleyen çile!
Seni gören gözler nûr oldu ey Nûr,
Bir anlık bir bakış, sonsuz bir huzur!
Sana âşık olan gönle lütuf çok,
Ona kıyâmette hiçbir korku yok!
Şeref buldu, Seni bilen her akıl,
Hatrın için dendi: «‐Ey cennet açıl!»
Sana yâr olanlar, oldular dâhî,
O yıldızlar, emsalsizdir vallâhi.
Cevher oldu Seni anlatan sözler,
Sana şahâdetle kurtuldu özler!
Kim, yerde pervâne olduysa Sana,
Gökte kelebektir güneşler ona!
Kim Sana bir nefes kurban eyledi,
Hak, onu, ebedî sultân eyledi!
Sana boyun büken yüceldi arşa,
Her semâ dedi ki: «–Başımda yaşa!»
Sen’in sünnetine candan uyanlar,
Ölü de olsalar, dirildi onlar!
Sen’in rahmetinden içen her hasta,
Derman üzre oldu en büyük usta.
Sana gelen en fakirler, yâ Nebî,
Ne zenginlik; oldu cennet sâhibi!
Sen’in eşiğine koştu günahkâr,
Ne mutlu, dedin ki: «–Şefâatim var!»
Yolundan gidenler, Sana ulaştı,
Sana ulaşanlar, sırâtı aştı.
Edenler kadrini salât ile yâd,
Sen’in selâmınla oldular âbâd!
Biz de Sana geldik, aşkınla sâde,
Sen Müjde ol, bu Seyrî’ye, bize de!
Sancaktepe / İSTANBUL