YÜRÜDÜM…
ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Annemin göğsünden merhamet emdim,
Beşiği sırtıma alıp yürüdüm…
Bir ak sayfa, açılmamış kalemdim,
Hayatın içine dalıp yürüdüm…
Aklım havalarda deliydim, toydum,
Zamanın selinde nefsime uydum,
Pişmanlık devşirdim, gözümü oydum,
Gençliği taşlara çalıp yürüdüm…
Fikir sandım, ayağıma dolandı,
Gerçek sandım, gün geçtikçe bulandı,
Bir gece sevdalar içimde yandı,
Sabaha kendimi çelip yürüdüm…
Bir gül yaprağına yüzümü sürdüm,
Kutuplarda yanar, çölde üşürdüm,
Ceplerimden ne hayaller düşürdüm,
Bahtımı rüzgâra salıp yürüdüm…
«Var git âlemleri dolan!» dediler,
«Sözün zehirlisi yalan» dediler,
«Gurbetin ardında sılan» dediler,
Kaderde ne varsa gelip yürüdüm…
Benliğimi acılardan süzerek,
Muammâyı gözyaşımda çözerek,
Her adımda hakikati sezerek,
Ey derviş, aczimi bilip yürüdüm…
Gayri beni bedenimden soyarlar,
Son şiiri sükûtumda duyarlar,
Kabir diye gönüllere koyarlar,
Sonsuza, namazı kılıp yürüdüm…