SON NAZLAMA

ŞAİR : Memmed ASLAN

-Engin şair Yahya Kemal Beyatlı’ya-

Ne hoş yazmış Allah, bu dünya, eda,
Nazlı menekşeler, kundak üstünde…
Âlem öz keyfinde, böcek de, kuş da;
Deme ki: ben yokum bu hâk üstünde.

Her tepe bir koyun, ben çoban idim;
Yere de, göğe de heyecan idim!
Ben nerden bilirdim; nere can idim?!
Boy atıp bitmiştim toprak üstünde.

Yanan ocağımda bağrı közledim;
Dâvâmı, canımdan çok azizledim!..
Akşamdan sabaha nûru gözledim:
Bir şebnem misali yaprak üstünde.

Dağdan dağa konmak, bir ömür işim;
Her zirve sırrına âşiyan kuşum!
Şahlar görmediği gün geçirmişim:
Bir saçak altında, çardak üstünde.

Bu, son göz görüşü; bu, son nazlama;
İster sızla gönül, ister sızlama!..
Seda vermez sazın, bir de sazlama;
Kısmetin kalmadı bulak üstünde.

Çıkar goncasından söz birer birer;
Herkes ektiğini âkıbet derer.
Pervaz kanatlardan kartallar türer:
Nesil kaymak tutar ocak üstünde.

Bakma her yazdığım destan olmadı;
Kalbim şen-düğünden, yastan olmadı…
Gam etme ki: Memmed Aslan olmadı;
Ararsan bulursun varak üstünde…