Uçar Gider
ŞAİR : NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) niyazkar@gmail.com
Kapılma dünyanın yalan süsüne…
Değişir devrânın, «mal» uçar gider…
Aldanma nefsinin mağrur sesine…
Biter şan-şöhretin, «hâl» uçar gider…
Gönlüne yok yere kin, nefret koyma!
Öfkeyle, hasetle benliğin oyma!
Sevgiyi esas al, sevgiye doyma!
Bazen bülbül, bazen «gül» uçar gider…
Cümle kazancını dostluğa yatır!
Bırak yârenlerde itibar, hatır.
Muhabbet her dâim seni anlatır…
Ondan gayrı her söz «yel» uçar gider…
Bir bakmışsın yolu tamam etmişsin…
Onca gayret bir menzile yetmişsin…
Civan çağlarını, söyle n’etmişsin?
El-ayak tutmaz da «yol» uçar gider…
Niyazkâr’ım neler aldın? Ne verdin?
Kimi yâr edindin? Kimleri yerdin?
Dünyanın «ibretlik» neyini gördün?
“Bir nefeslik canla «kul» uçar gider”…
20 Ocak 2015