ÖZÜ HABÎB’İN…
ŞAİR : Bekir İsmet ÇİÇEK bekirismetcicek@gmail.com
Âlemlerin Rabbi sevdi ve seçti,
Âlemlere rahmet, özü Habîb’in…
Mîrâc eyleyerek sidreyi geçti,
Olsak ayağının tozu Habîbin…
Şahâdet sözünün yarısı O’na,
Hakk’ın muhabbeti O’na uyana,
Sevmeden erilmez gerçek îmâna,
Tasdîki, îmânın farzı Habîb’in…
O’nun huzûrunda sesleri kısın,
Yoksa ameliniz yok olur kesin,
O’na hürmet, takvâ borcu herkesin,
En yükseğe lâyık sözü Habîb’in…
Rasûl’e itaat, Hakk’a itaat,
Şahidimiz O’dur, gelince saat,
O gün mü’minlere eyler şefaat,
Arar ümmetini gözü Habîb’in…
Allah ve melekler hep salât eder,
Buyurup bize de; «Salât edin!» der,
Salât eyle mü’min, O’na selâm ver,
Büyüktür hatırı, nazı Habîb’in…
Sanat şâheseri beden hârika,
Rûhunun misli yok ve ten hârika,
İnsanda tecellî eden hârika,
Cennete erdirir izi Habîb’in…
En büyük ahlâkın O’dur sahibi,
Halkın sevgilisi Hakk’ın Habîbi,
Makām-ı Mahmud da O’nun nasîbi,
Herkesten ziyade hazzı Habîb’in…
Sıdk ile vechinin seyrine dalan,
«Bu yüzün sahibi söylemez yalan!»
Diyerek o anda ederdi îman.
Hakk’ın şahidiydi yüzü Habîb’in…
Mübârek yüzüne etse tek nazar,
Vârını verecek âşıkları var,
Kevser havzındaki vuslata kadar,
Hasreti kalplerde sızı Habîb’in…
Huzûrunda duran vecde ererdi,
Cenneti seyreder yakîn dererdi
Gafleti, kasveti kalpten sürerdi,
Sivâyı yakardı feyzi Habîb’in…
Cennetü’l-Bakî’a bakarak durdu;
«N’ola ihvânımı görsem…» buyurdu,
Rabbimiz! Gelince o bekā yurdu,
Kardeşleri eyle bizi Habîb’in…
O şerefli Kur’ân, kalbine indi,
Canlı Kur’ân oldu, rûhuna sindi,
Ömür boyu tebliğ için didindi,
Vahiy mecrâsıydı ağzı Habîb’in…