KARANFİL SANA KOKAR
ŞAİR : Hayrettin DURMUŞ hayrettin_durmus@mynet.com
Göçebe bulutlardan gülümserken ay yüzün,
Erir kar, gider efkâr, biter gönülde hüzün.
Bedir gözünde parlar, Sen’de en büyük kāmet,
Sen âlemlere rahmet, cihana istikamet.
Istırap yükümüzün şaşmaz paratoneri,
Ne işe yarar Sen’siz insanlığın hüneri?
Taşa tuttular Sen’i, benim başım yarıldı,
Al kanların Uhud’un toprağına karıldı.
Ne zaman bulutları görsem Sen’i sorarım,
Yüreği paramparça ayda Sen’i ararım.
Sen’i anlayabilsek ah keşke Dürr-i Yetîm…
Sana bağlanmak benim en büyük hürriyetim.
Misafir ol cânânım bir gün fakirhâneme,
Hırkan bergüzâr olsun kavrulan şu sîneme.
Sahâbin olmasam da aşkınla yanar özüm,
Sen’i görmeden sevdim, mahşerde görsün gözüm.
Dolunay bakışından bayram havası essin,
Karanfil Sana kokar, güle değmiş nefesin.
Gönül peteğimde bal, günahımı örten şal,
Sancağının altına ne olur beni de al!