BİR DEVR-İ SÂBIK Kİ…
ŞAİR : Hadi ÖNAL hadional23@gmail.com
Kara gölgelerde fitne kazanı,
Vicdanlar sükûtta; nefisler hazda.
Köksüz düşünceler dondurmuş kanı,
Kaybolmuş iz‘anlar sahte beyazda.
Gökkuşağı soluk, yağmur kararsız,
Başlar yanardöner, ayak umarsız,
Al at tökezliyor, sürücü arsız,
Tükenmiş umutlar mızrapsız sazda.
Sevdalar yaralı, düşler menzilsiz,
Aşklar efendisiz, huzurlar dilsiz,
Sözler galat olmuş, idrakse elsiz,
Avuçlar şak şakta, göz hokkabazda.
Ufukta; melâlin sürgün yokuşu,
Akıl talan olmuş ondan susuşu,
Özlenen şafağın bükük duruşu,
Kahırla birlikte bundan biraz da.
Dalgada telâş var; görmüş sığlığı,
Bu yüzden kumaşta medet çığlığı,
«Aman ha, aman ha, olma avlığı!»
Diyen kalbe eşlik eller niyazda.
Bir devr-i sâbık ki madde boyutlu,
İnsanı perişan, iblisi mutlu,
Suratı maskeli, sevgisi otlu,
Olur mu selâmet böyle marazda?
Âhirlik zamanın çapsız çağı bu,
Gerçek iki büklüm, yalan dağı bu,
Çalınan hilâlin çan durağı bu,
Üşüyor gönüller sürgün ayazda.
Hayır, bu zilletlik çıkarmaz düze,
Gerek yok inanın bir başka söze,
«Yâ Allah!» diyerek dönmeli öze,
Kovmalı şu kışı, kurtuluş yazda.
3 Temmuz 2013, Elazığ