AFFET YÂ RAB!
ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Sen’den Sana sığındım, ne olur elimden tut!
İçimde cenk ediyor, bin bir korkuyla-umut,
Boynumu uzatmışım affetmez misin yâ Rab?
Hep kusurlu, hep noksan şânınca değil hâlim…
Ömür boyu pusuda, nefis denilen zalim,
Takılıp düştüğümde ref‘ etmez misin yâ Rab?
Şahdamarımdan yakın, varılmaz, gelinmezsin,
Her şeyi kuşatmışsın, nicesin bilinmezsin,
Gafillerin sonunu hayretmez misin yâ Rab?
Eller, ayaklar tutmaz; mühürlenir dil-ağız,
Güneşin hücumundan nereye kaçacağız?
Arş’ının gölgesinde hıfzetmez misin yâ Rab?
Bu dünyanın aldatan bir bitmez telâşı var,
Gönül heybemde hüzün, âcizlik, gözyaşı var,
Cennet-cemal neşesi lutfetmez misin yâ Rab?
Nazarına muhtacım, beni bana bırakma!
Habîb’ine bağışla, o dîvâna bırakma!
Günahımı, suçumu setretmez misin yâ Rab?
Son nefeste gül gibi koksun bu mahcup kulun…
Nurdan kanatlar ver ki, feryat etsin o mel‘un…
Düşmanımız şeytanı kahretmez misin yâ Rab?
Yarama merhem diye sözünü sürüyorum…
Velîler kervanının izini sürüyorum,
Garibe kıtmirliği bahşetmez misin yâ Rab?
Bazı yanıp tutuştum, dağlarda gezer oldum,
Bazı üşüyüp dondum, çöllerde tozar oldum,
Her zerreme aşkını nakşetmez misin yâ Rab?
Şahit olsun yerle, gök, Sûr’a üfleyen melek,
Çağrına rûhum vecdle lebbeyk diyecek lebbeyk,
Rahmet yağmurlarıyla haşretmez misin yâ Rab?