ÜMMETİN UMUDU SEN
ŞAİR : Yaşar TAŞKESEN
Cehâlet karanlığı zulme çanak tutarken,
Güçlü olan garibi vahşet ile yutarken,
İnsanlar birbirini köle diye satarken,
Mekke ufkundan doğdu adâletin güneşi.
Dünya tarihine bak, ne dengi var ne eşi.
Rebîulevvel ayı, on ikinci geceydi.
Doğumu müjdeleyen her mûcize yüceydi.
Aşk denilen güzellik bilinmeyen heceydi.
Hak nâmına ne varsa Sen’inle hayat buldu.
Yolundan yürüyenler felâketten kurtuldu.
Kalp gözü kör olanlar, gelişini görmedi.
Şeytan inat ettirdi, hidâyete ermedi.
Cehâlet saltanatı asla huzur vermedi.
Zulme karşı olanlar hep yanında saf tuttu.
Mekke’de Medine’de gölgeliğin buluttu.
Tertemizdi hayatın, lakabın oldu Emîn.
Sana âşık gökyüzü, Sana meftundu zemin.
Ümmetin umudu Sen, müjdesisin Âdem’in.
Gelişinle can buldu kırık-dökük gönüller.
Ten kokunu kıskanır cihanda açan güller.
Gül yüzünü görenin kalbinde gül açardı.
Sesini duyanlara, sözün huzur saçardı.
Münafıklık yapanlar köşe bucak kaçardı.
İsmini söyledikçe kalbimiz huzur bulur.
Sünnetini yaşayan cehennemden kurtulur.
22 Ocak 2013