UÇUP GİTTİLER…

ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de

Bu dâvânın çilesini çekenler,
Geleceğe tohum saçıp gittiler…
Kardelenler gibi boyun bükenler,
Çığ altında bile açıp gittiler…

Zulme karşı hep merdâne durdular,
Gönülleri tutuşturan kordular,
Şanlı neslin hayalini kurdular,
Bu uğurda zehri içip gittiler…

Şu esen yellerde gül kokusu var,
Gün vurdu dağlara, şafağı bahar,
O erler ki Hakk’a, hakikate yâr,
Maldan, mülkten, candan geçip gittiler…

Bilir misin hâlimizden kim anlar?
Gayeleri, tazelensin îmanlar,
Çağın Yûnusları, güzel insanlar,
Bir Ankā misali uçup gittiler…

Merhamet deryası, Rasûl huylular,
Edepte şâhika, melek soylular,
Nefsi aşka kurban eden ulular,
Sersemleşen aklı biçip gittiler…

Hizmette gizliymiş o duyulan haz,
Gecesi, gündüzü; gözyaşı, niyaz,
Fakiri deftere; Kıtmîr diye yaz,
Nur kervanlarıyla göçüp gittiler…