HÛ ÇEKER…
ŞAİR : İhsan KARİP ihsankarip@hotmail.com
Özünde; «Kün!» emri yankı bulunca,
Her şey var olmaya başlar, hû çeker…
Yaz-baharın zikri tamam olunca,
Tüllere bürünür, kışlar hû çeker…
Su kendi dilinde, ırmak selinde,
Denizlerde coşkun dalga hâlinde,
Seher vakti şebnem, gülün dalında,
Mazlumun gözünde yaşlar, hû çeker…
Râm olur sümbüller yüce Mevlâ’ya,
Ağaç, kollarını açar semâya,
Cansız zannedilen heybetli kaya,
Sükûtun dilinde taşlar hû çeker…
Bir daldan bir dala hüdhüd ötmesi,
Serçe cıvıltısı, kanarya sesi,
Seherlerde hazin bülbül nağmesi,
Öter yanık yanık kuşlar hû çeker…
Bir nazar kıl gökte Güneş’e, Ay’a,
Yıldızlar serpilmiş süstür semâya,
Hepsi itaatkâr emr-i Hudâ’ya,
Kendi döngüsünde işler hû çeker…
Gizlidir her şeyde bir ulvî nisab,
Eyleyen kul râh-ı Hakk’a intisab,
Ölüm, kabir, mahşer nihayet hesab,
Rızâ-yı Rahmân’ı düşler hû çeker…
Osmaniye