BİR GAZEL
ŞAİR : Melda ÖZATA
Gönlüm Sen’inle yâ Rab, teslim olup inanmış,
Bitmişse vâde her can; varlık, ömür yalanmış.
Gönlümse sanki karpit lâmban gibiydi canda,
İzninle ebrulaşmış nakşın derim cihanda.
Hicranlı verdiğim can, derman da buldu senden,
Bir arz-ı hâlle gönlüm kurtuldu her enînden.
Sırlar mı vardı senden bilmem ki bende saklı,
Bilmem yeşil mi dal dal, bilmem beyaz duvaklı.
Kahrında lutfu varmış, bir hoş sefâsı hülyâ,
Tekrarlarıyla her gün bir başka başka rûyâ.
Vuslatsa belki müşkül; öksüz, yetimlerin çok,
Varmış meğerse sonsuz bir yolculuk, dönüş yok.
Vezni: müstef’ilün / feûlün – müstef’ilün / feûlün