İNSAN ECELİNİ CEBİNDE TAŞIR
M. Faik GÜNGÖR m.f.g.023@hotmail.com
Kendinden bî-haber olsan olmasan,
Senden haberliler sana ulaşır.
Eksilen yerdeysen alsan almasan,
Duman tüter, isi sana bulaşır.
Gönülden, güzelden, sevgiden kāl et.
Acıyı, ekşiyi dilinle bal et.
Akşamın işini akşamdan hallet.
Azığını, ocak sönmeden pişir.
Günahsız suratlar sığınmaz sise,
Sırat köprüsünde yıldır sâlise.
Kişi gözyaşına müstehak ise,
Kendi yarasını kendisi kaşır.
Kim demiş ki ecel nefeste gizli,
İdamlık kuş için kafeste gizli.
Belki de ölçüsüz heveste gizli,
Gölgene karışır senle dolaşır.
Pişmanlık alevi sarmadan teni,
Hasat mevsiminde doldur heybeni.
Yükselmeden feryat-figan «vay beni»
Törpüle nefsini, tandıra düşür.
Ne kerâmettedir, ne kehanette,
Yolculuğun sırrı gizli davette.
Kimse bilmez nerde, hangi saatte?
İnsan ecelini cebinde taşır.