TÂİF
M. Faik GÜNGÖR m.f.g.023@hotmail.com
Ayrılınca şehirden dayanır yâreniyle,
Zümrütten bir ağaca kan dolu yemeniyle…
Gaflet yağar üstüne nasipsiz o beldenin,
Arzı tutar sancısı küfürde son raddenin…
Tâifli çocuklarda şeytanî bir vesvese,
Kâinat taşlanmakta, muhtaç iken bu sese…
Uzzâ’nın gölgeleri bağ sahibi adamlar,
Bunlardan daha insan, insan yiyen yamyamlar…
Ebû Kubeys hüznünden boğuluyorken yasa,
Nur yansır içlerinde Ninovalı Addas’a…
Zamanda bir zelzele gökkubbe yarılmakta,
Cebrâilce Nebî’nin hatırı sorulmakta…
İstersen karşı dağı Tâif’e yağdırayım,
«Hayır!» der ufuk insan: «Ben rahmet durağıyım.»
Açar semâya doğru ellerini Rabbine,
Bunlar gerçeği bilmez, kabul et rahmetine…
Bin başım olsa fedâ ayak bastığı taşa,
Kim vermez gözlerini, gözlerindeki yaşa…
Kararır sandı onlar üflemekle güneşe,
O güneş ki onlara set olmaktı ateşe…