O KADAR SEVDİM Kİ ÖĞRETMENİMİ
Abdullah GÜLCEMAL abdullah_gulcemal@hotmail.com
Daha küçücüktüm tuttu elimden,
Aklım yetmez, dinlemezdim söz bile…
Bir annem anladı bir o dilimden,
Bana yokuş görünürdü düz bile…
Sevgiyle sarıldı, şefkatle öptü,
Gülüyordu dudak ile göz bile…
O sımsıcak sînesinin yanında,
Soğuk kalır ocaktaki köz bile…
O kadar sevdim ki öğretmenimi,
Bir görseniz şaşardınız siz bile…
Zaman zaman sevildikçe şımarıp,
Arada bir ediyordum naz bile…
En güzel öğretmen benimdi çünkü,
Bakışında vardı ayrı haz bile…
Dedi: “Yavrum, çalışırsan başarır,
Ardın sıra bırakırsın iz bile…
Öğrenmenin zevkine bir varırsan,
Mutluluğun resimini çiz bile…
Yürüyecek çok yolun var düğümlü,
Gel beraber benim ile çöz bile…
Kırılmam, gücenmem, kıyamam sana,
İster isen akşam-sabah üz bile…
Ben seni hep yüreğimde taşırım,
Kabuğunda saklanıyor öz bile…”
Anladım ki meyve verir dört mevsim,
Gıpta eder bahar ile yaz bile…
Fedâkâr bir muallimi övüyor,
Her gün açıp okuduğum cüz bile…
Bana o öğretti «Elif»i, «Mîm»i,
Unutmam unutmam öğretmenimi,
Gidip kırk yıl köle olsam az bile…