MERMER BEBEKLER

Sadettin KAPLAN sadettinkaplan@gmail.com

-Karacaahmet’te-

Her seher bir şimşek gibi dünden güne atlar,
Gün yanığı mermerlerde gül kokulu hatlar…

Bir deniz ki her damlası yıldırımla yunmuş,
Nice bin can biten ömrü mermerde soyunmuş…

İbret bir ibrişim gibi solgun bu yumakta,
Sonsuzluğu sessizliğe sarmış uyumakta…

Her taş bir tümsek üstüne kumru gibi konmuş,
Kanadında gözyaşları kuş sesleri donmuş…

Kıyam eden ak kundaklı bu mermer bebekler,
O kavşakta sonsuzluğa teşyî için bekler…

O bebekler emsin diye gökyüzünden yeri,
Meltemlerde damıtılır servi gölgeleri…

Ve yarımlar; «Dön!» emrinin özünde tam olur,
Cümle sesler sessizliğin sesine râm olur…

Gece-gündüz yan yanadır ışıkla karanlık,
Zamanın sık dokusunda her asır bir anlık…

Ha Alperen ha serseri ha sofî ha rindan,
Bin bir şehrâyin içinde uğuldar bu zindan…

Ne bezm-i sûz-i dilârâ ne uşşak ne sâkî,
Her mermerin ak alnında tek hat: «Hüve’l-bâkî»…