ONLAR!..
Servet YÜKSELservety@t-online.de
Onlar, gönül dostu büyük insandı.
Onlar; Hakk’ı sevdi, Hakk’a inandı.
Onlar; çile çekti, onlar kınandı…
Allah rızâsını gaye bildiler.
Yüzlerde tebessüm öyle öldüler.
Onlar; sevilendi, îman eriydi.
Onlar; helâl lokma, alın teriydi.
Onlar; ağlayan göz, nur pınarıydı…
İkilik-gayrilik; kalpten sildiler.
Ve zamanı dilim, dilim dildiler.
Onlar; candan geçer, Hak’tan geçmezdi.
Onlar, dertlerini ele açmazdı.
Onlar, kendi nefsine pay biçmezdi…
Ne gururlanmışlar, ne eğilmişler.
Bâtılı, zilleti yere çalmışlar.
Onlar, dünyamıza renk verenlerdi.
Onlar, kötülere cenk verenlerdi.
Onlar, güneş gibi alperenlerdi…
Güzel hâllilerdi, ak-pak kaldılar.
Bir zerreden bin bir ibret aldılar.
Onlar; sabır, sebat, şükür adamı,
Onlar; ilmin kutbu, fikir adamı,
Onlar; özün özü, zikir adamı…
Kul olmak sultanlık, galip geldiler.
İnsanlık ufkunda, hep yükseldiler.
Onlar, hep sızlayan kalbin gözyaşı,
Onlar, bizim için ağarttı başı,
Onlar, bal ederler zehirli aşı…
Sevgi denizinde kulaç attılar.
Yanarak ilâhî aşkı tattılar.
Onlar, ümit yüklü tükenmez gayret,
Onlar, unutulmaz, tarihte seyret,
Onlar, yoklukları bir acı hasret…
Kanayan yaraya ilâç vurdular.
Seherlerde öteleri sordular.
Onlar, sohbetine doymadıklarım,
Onlar, yüreğimden koymadıklarım,
Onlar, arkasından ağladıklarım…
Allah rızâsını gaye bildiler.
Yüzlerde tebessüm öyle öldüler.