YETİM KALMIŞ ÖKSÜZ ÇOCUĞUM!
Ahmet ARSLAN
Anam öldüğünde, sabî çocuktum,
Sayıp söyleyen o elle büyüdüm!
Babam öldüğünde daha küçüktüm,
Bağırıp çağıran dille büyüdüm!
Dağlandı acıyla her gün bu sînem,
Bağlandı bir zaman kapandı çenem.
Eksik olmaz oldu gözlerimde nem;
Tarife sığmayan hâlle büyüdüm!
Yetim kalmış, öksüz bir çocuğum ben,
Şimdi zayıf, güçsüz bir çocuğum ben,
Sahipsiz, kimsesiz bir çocuğum ben;
Gözümden boşanan selle büyüdüm!
Beni sersem edip serden geçiren,
Hayat boyu bana zehir içiren.
Böyle bir kaderle ömür sürdüren;
İçimde alevle, külle büyüdüm!
Arslan Ahmet der ki; öksüz bağırdı,
Bu sosyal yarama, çevrem sağırdı…
Omuzlarımdaki yüküm ağırdı;
Doğrultamadığım belle büyüdüm!