ÜŞÜYEN GÜNEŞ
Olcay YAZICI
-Yüzyılın çığlığına adanmış şiir-
Karakış/beyaz ölüm: Karlar üstüne üştü.
Kefenlendi kardelen, çığlık çığa dönüştü!..
Üşüten soğuk tabut: Çağın çelikten kuşu,
Artık hissetmeyecek o sıcak dokunuşu…
Titretti kalbimizi, közden yakıcı sözü,
İsmâil, İsmâil’in asra yansıyan yüzü…
Kıyâmeti yaşadı, sisli keşiş dağında,
Sessizliğe gömüldü, gökçe ekin çağında…
Çaresiz, yapayalnız; Azrâil’ine bakan…
Dilsiz ve sağır dünya: Buz kesildi sıcak kan…
Kahreden acı sual: «Hani, insanlar nerde?»
Arş’a yükseldi feryat, yırtıldı saydam perde…
Korkutucu karanlık, gölgeni ülkemden çek…
Artık bu günden sonra, güneş hep üşütecek!..
Kızgın cehennem gibi, semâdan âteş damlar,
Vicdan azâbı ile, erir kardan adamlar!..
Kar kristali değil, gökten ölüm düşüyor,
Rûhumuz çırılçıplak, kar altında üşüyor…
Kuşkular kurşun gibi sıkılır beyninize,
O ulu mahkemede imkân yok ki temyize…
Kahredici fâcia, utandırır âlemi,
Cehenneminiz olur İsmâil’in elemi!..