GÜN AYNASINDA GÖNÜL

Sadettin KAPLAN

Martılar denizlerin dudaklarında bulur,
Yıldız karanlığında kaybolan gökyüzünü.
Ölüler mezarlarda birer kırlangıç olur,
Yerin penceresinden gösterse gök, yüzünü…

Ünü yorgun yollara saçılmış nallarından,
Zamana çivilemek deli-sakar atları,
Sevdâ türkülerinin yelesinde okşamak,
Dile pelesenk olan nemli nakaratları…

Oturtup bir cumbaya insansız sokakları,
Fesleğen saçlarında bir kuşluğu taramak,
Kuş sesinin saksıya işlediği nakışta,
O en büyük nakkaşın imzasını aramak…

Meltemin çiçeklerde damıttığı baharı,
Son nefesini veren kelebeğe içirmek,
Parlatıp aydınlığın o altın düğmesini,
Karanlığın daracık iliğinden geçirmek…

Düne dönmek dünlerden yarınları izlemek,
Uyumak bir hayatı yılların gölgesinde,
Geleceği geçmişin gün sütüyle emzirip,
Son menzile yollamak yolların gölgesinde…

Duyarak sonsuzluğun çağrısını her seher,
Dünlerin aynasından yarınlara görünmek,
Uzanıp kar beyazı bir bulutun üstüne,
Toprağın ter kokulu baharına bürünmek…