ZAMANIN KIYMETİ ZAMANDA SAKLI
Hadi ÖNAL
Gölgelerde yüzdük; ürkek, bîçare,
Üşüttük sonunda düşlerimizi.
Oysa uzansaydık; ha gayretlere,
Süslerdik güneşle dişlerimizi.
Çember çevirmiştik hani bir zaman,
Heybemiz gökyüzü, yükümüz undu.
Bir tahtamız vardı: Hem ud hem keman.
Çocuk kalbimizde her şey oyundu.
Gençken kanatlıydık dur-durak bilmez.
«Aha» dedik! «Daha» dedik! «Ha» dedik!
Sanmıştık ki kahramanlar yenilmez.
Zamanı saratla hoyrat eledik.
Başta duman duman kavak yelleri,
Ayaklar kaviydi karı kürecek.
Tozpembeydi şarkıların dilleri,
Diyorduk: «Bu hayat böyle sürecek.»
Yıllar, omuzları dertle örünce;
Dost olanlarla da ayrıldı yollar.
Kapandılar bir bir; yükü görünce,
Sevgiyle açılan kapılar, kollar.
Önce cilâ sonra sıva döküldü.
Umuda set çekti, çuldan perdeler.
Hayal ekinleri şartsız söküldü.
Şimdi canı, canlı burgular deler.
Bir yoksulluk kaldı, bir de uzun ah!
Rüzgâr acı eser, şimdi mevsim güz.
Buğulu camlara gizlendi seyyah,
Hüzün geceye yüz, maskeyle gündüz
Kimsesiz bir resmi çizdim tuvale,
Ermiş baharları aradım, durdum.
Yâr başına düştü yaralı lâle,
Kendimi kendime kendimden sordum:
Dedim: «Hadi!» desem, kalmadı takat.
Daraldı günlerim, taksam da aklı.
Ömür bir göçmen kuş, kanadı sakat.
Zamanın kıymeti, zamanda saklı.
Zamanın kıymeti, zamanda saklı.