AH İSTANBUL…
VAROĞLU (Mehmet Ali VAR)
Gönlüme taht kurmuş, mübârek adın,
Sevdanla gönlüme aktın İstanbul…
Titretir kalbimi her dâim yâdın,
Hicran acısını ektin İstanbul…
Sensiz dünya yaşanmaz bir çöl oldu,
Aktı gözyaşlarım sanki göl oldu,
Bir gülünü sevdim şimdi el oldu,
Ocağıma incir diktin İstanbul…
Bulunmaz cihanda daha bir dengin,
Cennetten verilmiş, kokun ve rengin,
Kutlu bir sevdaydı bendeki sevgin,
Sonunda boynumu büktün İstanbul…
Dünyaya şavkıyor güzelliğin nur,
Pervânenim, önümde bir koca sur,
Yoksa eyledim mi bilmeden kusur?
Üstümde bir suç bıraktın İstanbul…
Ömrümü adadım hiç yüz vermedin,
Kıyında dolaştım bir kez görmedin,
Belli ki huzura sen de ermedin,
Neden sevdiğine, pektin İstanbul?..
Hani altın idi toprağın taşın?
Kapına gelene eğmezdin kaşın,
Yoksa cevretmek mi hep senin işin?
Zalimler içinde yoktun İstanbul…
Ne tam doğusun sen, ne de tam batı,
Bağrında yaşıyor, kalbi en katı,
Varoğlu’na haram, dünya vuslatı,
Beni yüreğimden yaktın İstanbul…