EN YÜCE BENİM EFENDİM!
NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ)
Ne demişsen ne yapmışsan emsâlsiz,
Yoluna kurbanım, cânım Efendim!
Her şey perişandır, kalınca Sen’siz,
Sen’siz hiç geçmesin ânım Efendim!
Fikrim Sen’sin, zikrim Sen’sin, dilim Sen.
Bahar Sen’sin, gülşen Sen’sin, gülüm Sen.
Hâlden hâle koysa Rabbim hâlim Sen.
Gururum, şerefim, şânım Efendim!
Şefâat dilerim Efendim Sen’den.
Say beni ne olur, say ümmetinden!
Sünnetin olmasa çıkarım dinden,
İmânım, âmelim, dînim Efendim!
Sen’siz yoktur gözlerimin ışığı,
Mevlâ’m etsin cemâlinin âşığı,
Her gönlün var mutlaka bir mâşuğu,
Rasûlüm, Habîbim, Hânım Efendim!
Asr-ı saâdettir en güzel zaman,
Hicrinden bîzârım, derim; «el-aman!»
Sen’i sevmeyenin hâli pek yaman,
Bu günüm, yarınım, dünüm Efendim!
Nûrun sarmış on sekiz bin âlemi!
Sen’le diner rûhumuzun elemi,
Âciz kalır Niyazkâr’ın kalemi,
Ne yüce, en yüce benim Efendim!