KULUM BEN…

Paylaş;

Facebook

Twitter

Pinterest

Rıfat ARAZ

Kadir Mevlâ’m, akıl almaz bu sırrı;
Yaradan Sen, yarattığın kulum ben!..
Pervâneyim, canda yaktın bu nûru;
Yaradan Sen, yarattığın kulum ben!..

Bu ne şevktir alamadım ben beni;
Sen yoğurdun aşka saldın bu teni!..
Bana benden yakın kıldın Sen Sen’i;
Yaradan Sen, yarattığın kulum ben!..

«İbret» dedim düştüm hikmet varına;
Çilem doldu dört kapının nûruna!..
Kırk makamda, yandım bir gül nârına;
Yaradan Sen, yarattığın kulum ben!..

Canda tevhid, kalpte zikir, dilde hû;
Bir deryada coşar acı, tatlı su!..
Bilmem nedir, bunca gaflet, bu uyku;
Yaradan Sen, yarattığın kulum ben!..

Hakîm Sen’sin menzil açtın, yön verdin;
Âciz kula şeref, şöhret, şan verdin!..
Hükmün ile kulu, arza han verdin;
Yaradan Sen, yarattığın kulum ben!..

Kâinatın, her hâlinde özüm var;
Baktığını görebilen gözüm var!..
Tâ elestte and vermişim, sözüm var;
Yaradan Sen, yarattığın kulum ben!..