TEZ OL EVLÂDIM!

M. Faik GÜNGÖR

Gündüz gökyüzünde dolanan ‘ay’ı,
Açık-seçik gören, göz ol evlâdım!
Sırtında zaferler getiren tayı,
Gecikme seçmeye, tez ol evlâdım!

Geçici hevesti dağladıklarım.
Cüruf çıktı ümit bağladıklarım.
Yanlışlaradır hep ağladıklarım.
Doğrulara talip, söz ol evlâdım!

Alırlar Mecnûn’u, çöle verirler.
Buğdayda samanı yele verirler.
İçi boş cevizi küle verirler.
Kabukta değer yok, öz ol evlâdım!

Karanlığa doğan ışık emsali.
Sabırda Peygamber Eyyûb misali.
Namazda İmâm-ı Âzam tasalı.
Secdeye doymayan, diz ol evlâdım!

Bizden önce gelen yolcular nerde?
Kaç kavim yaşadı, kaçı bu yerde?
Unutma, gün gelir kapanır perde.
Eğriden uzak dur, düz ol evlâdım!

Güvenme yılana, bir de yalana.
İmrenme haramla servet bulana.
Zulümle biten bağ, uğrar talana.
Helâle yürüyen, iz ol evlâdım!

Doyur ki doyasın, güldür gülesin.
Ne eksen o biter, şaşmaz bilesin.
Varsın cahil, kutnî kumaş dilesin.
Sen şükür sarmalı bez ol evlâdım!